Membrany dachowe epdm i pcv

Surowcem do produkcji jest polichlorek winylu (PVC) lub elastomer EPDM. Folie z tworzyw sztucznych są materiałami hydroizolacyjnymi o różnej budowie: homogeniczne, zbrojone wewnątrz siatką bądź włókniną poliestrową lub włóknem szklanym. Ich cechy można modyfikować przez laminowanie od spodniej strony albo z obu stron włókniną szklaną lub polimerową. Zachowują elastyczność w temperaturze od -40 do 120oC. Ich wydłużenie względne wynosi 200, a nawet 300%. Zarówno folie homogeniczne, jak i zbrojone włóknem poliestrowym, mają dużą wytrzymałość na zrywanie - powyżej 17,5 kN/mm2. PVC jest materiałem wchodzącym w reakcję z bitumami i polistyrenem, dlatego, aby rozdzielić mogące reagować ze sobą warstwy, folie są laminowane włókniną. W przypadku gdy folia nie jest laminowana, funkcję separatora może pełnić geowłóknina. Jest to ważne wówczas, gdy folia będzie wykorzystana do renowacji pokrycia z papy, lub gdy chcemy ją ułożyć bezpośrednio na termoizolacji wykonanej ze styropianu. Laminowanie zwiększa dodatkowo przyczepność folii. Membrany z materiałów kauczukowych (EPDM) mają najczęściej budowę homogeniczną. Dodatkowo mogą być powleczone włókniną. Elastomery są odporne na działanie ozonu, promieni ultrafioletowych oraz średnio agresywnych środowisk ciekłych i gazowych, czyli tych występujących w środowisku miejskim. Zachowują elastyczność w temperaturze od -50 do +150oC, a ich wydłużenie względne osiąga wartość 400%. Najbardziej popularnym elastomerem jest EPDM (terpolimer etylenowo-propylenowy). Przy klejeniu wykładzin z kauczuku EPDM, ze względu na jego trudną przyczepność do innych materiałów, niezbędne jest stosowanie specjalnych klejów.

Przygotowanie podłoża
Do układania pokrycia można przystąpić dopiero po zakończeniu wszystkich robót budowlanych i instalacyjnych na dachu. Powinny być już zamontowane wpusty dachowe, wywiewki kanalizacyjne oraz obróbki blacharskie. Te ostatnie zaleca się wykonywać z blachy pokrytej folią PVC lub elastomerem, w zależności od rodzaju pokrycia. Podłoże należy oczyścić, osuszyć i dodatkowo zagruntować. W wypadku renowacji dachu pokrytego papą trzeba poprzecinać ewentualne pęcherze i wyrównać powierzchnię. Gdy uszczelnienie dachu nie jest sklejane z podłożem, konieczna jest warstwa rozdzielająca np. włóknina lub mata z osnową z włókien szklanych. Przy dużym obciążeniu mechanicznym np. pod nawierzchnią z płyt, ciężkimi warstwami użytkowymi, należy ponad uszczelnieniem przewidzieć warstwę ochronną, np. włókninę z tworzywa sztucznego.
Podobnie jak przy pokryciach papowych, przed przystąpieniem do układania folii, dobrze jest rozwinąć wstęgi wyrobu i sezonować je przez około 30-60 minut.

Folie można układać równolegle i prostopadle do spadku dachu. W wypadku dachów płaskich o spadku około 5% należy przestrzegać kilku zaleceń. Folie mocuje się za pomocą taśm metalowych lub blach łączących. Do klejenia używa się stabilnych, nie cieknących mas lub odpowiednich klejów. Aby móc mocować folie gwoździami na podłożach nie nadających się do bezpośredniego wbijania gwoździ,trzeba wbudować dodatkowe listwy. Przy mocowaniu mechanicznym w płaszczyźnie izolacji warto użyć np. kołków talerzowych. Niedocenianym czynnikiem jest wiatr. W wypadku budynków wysokości powyżej 20 m obowiązuje zasada dokonywania dokładnych pomiarów i wyliczeń indywidualnie dla każdego obiektu. W budynkach do 20 m wysokości powierzchnia dachu dzieli się na: obszar krawędziowy, narożny i wewnętrzny. W każdym z nich hydroizolację montuje się w odmienny sposób. Największe siły wiatrowe występują w obszarach narożnych, najmniejsze zaś w wewnętrznych obszarach połaci. Wymiary stref (rys. 1) zależą od wymiarów dachu: szerokości(a) i długości(b).

Łączenie z podłożem
Mechaniczne łączenie mocowania
Stosuje się dwie metody mechanicznego łączenia mocowania izolacji z podłożem. Metoda liniowa polega na zastosowaniu taśm lub profili mocujących przykręcanych do konstrukcji podkładu za pomocą śrub. Zamiast profili można użyć blach łączących i gwoździ z szerokimi łbami. Metoda linearna polega na mocowaniu, punkt po punkcie, pokrycia dachowego do konstrukcji nośnej. Do mocowania mechanicznego używa się śrub samogwintujących, kotew mechanicznych z podkładką, kołków, listew montażowych (profili dociskowych) z blachy powlekanej PVC. Liczba punktów zamocowania powinna być zaprojektowana dla konkretnego podłoża i w zależności od miejsca zamocowania (środek połaci dachowej, krawędź dachu), wysokości budynku, strefy klimatycznej itp. Przy doborze elementów łączących należy uwzględnić: sposób mocowania, rodzaj podłoża (wpływa na odporność na samoczynne wykręcanie się śrub pod wpływem obciążeń dynamicznych), wytrzymałość użytkową łączników i ich odporność na korozję.

Klejenie
Klejenie można wykonywać wyłącznie na podłożach równych i czystych. W krawędziowej i narożnej strefie dachu hydroizolację należy kleić całą powierzchnią, a na podłożach mało odpornych na zrywanie trzeba dodatkowo mocować mechanicznie. Jeśli podłożem są blachy trapezowe, zaleca się klejenie na zimno, choć w ograniczonym stopniu można również kleić na gorąco. Podczas klejenia folii dopuszcza się klejenie częściowe, polegające na zgrzewaniu punktowym lub przerywanym pasmowym - wykonuje się je w postaci trzech-czterech spoin na powierzchni metra kwadratowego (w wypadku klejenia punktowego) lub na metr szerokości wykładziny (klejenie powierzchniowe). Przy renowacji pokrycia papowego, jeśli dolna powierzchnia folii jest laminowana, można ją mocować, klejąc do podłoża na lepik.

Zakłady
Dla jakości połączenia duże znaczenie ma prawidłowe wykonanie zakładów. W przypadku wykładzin z tworzyw sztucznych zakład musi mieć szerokość minimum 4 cm. Ponadto nie wolno dopuścić do powstania tzw. styków krzyżowych, czyli zbiegających się trzech pasów wykładziny. Oprócz wymienionych metod, stosuje się dodatkowo kleje, taśmy uszczelniające i zakrywające oraz specjalne techniki spawania, stosowane praktycznie tylko w produkcji przemysłowej. Stosując różne techniki klejenia, należy ściśle przestrzegać zaleceń producentów klejów i wykładzin. Stosowane obecnie metody łączenia polegające na rozpuszczaniu materiałów pokryciowych za pomocą klejów rozpuszczalnikowych, wymagają szerokości spawu minimum 3 cm. Dają one połączenie homogeniczne - jednorodne, o takiej samej strukturze jak łączone materiały. Podobnie jest w przypadku spawania gorącym gazem i przy wulkanizacji na gorąco. Tutaj zakłady powinny mieć szerokość minimum 2 cm.

Układanie pokrycia
Najłatwiejszym sposobem układania pokrycia jest metoda luźnego układania pod obciążeniem. Jako materiału dociążającego można użyć: płukanego kruszywa otoczakowego o granulacji 16-32 mm (minimum 5 cm warstwa), płyt betonowych układanych bezpośrednio na żwirze lub izolacji dachu zabezpieczonej warstwami ochronnymi, kamieni betonowych układanych podobnie jak płyty na warstwie ochronnej, zbrojonej płyty betonowej grubości około 10 cm oraz ziemi - wraz z kolejnymi warstwami układanych przy budowie dachów zielonych.

 JEŚLI JESTEŚ ZAINTERESOWANY/-A LUB OCZEKUJESZ PORADY -PISZ LUB ZADZWON, A NASZ PRZEDSTAWICIEL WSZYSTKO CI WYJASNI I PRZEDSTAWI OPTYMALNE ROZWIĄZANIE